Οι υπολογιστές που εκτελούν τα λογισμικά (για παράδειγμα το «Ατόμιο») έχουν μια βασική εξάρτηση, ώστε να γίνει η αποτελεσματική ανταλλαγή πληροφοριών: την ύπαρξη δικτύωσης.
Η εξάρτηση αυτή κάνει τα συστήματα συνεργασίας ευάλωτα. Η δικτύωση πρέπει να υπάρχει, ανεξαρτήτως από το εάν τα υπάρχοντα δημόσια δίκτυα σταματήσουν να λειτουργούν, ή εάν διακοπεί η πρόσβαση στα δημόσια δίκτυα για ένα άτομο ή για μια ομάδα ατόμων που συνεργάζεται.
Η «αύξηση διαθεσιμότητας δικτύωσης» είναι οπότε σημαντική, και υλοποιείτε ξεκινώντας με την απλοποίηση και διάδοση τεχνογνωσίας δικτύων, συνεχίζοντας με την επίτευξη κοινής ιδιοκτησίας δικτύων και τέλος με την δημιουργία εναλλακτικών μεθόδων δικτύωσης.
Διάφοροι πολίτες σε ένα χωριό δημιουργούν ένα τοπικό δίκτυο με βάση καλωδίου οπτικής ίνας. Το ίδιο κάνουν κάποια άλλα άτομα σε ένα γειτονικό χωριό. Στη συνέχεια, τα δύο χωριά διασυνδέουν τα δύο δίκτυα τους, χρησιμοποιώντας και πάλι οπτική ίνα.
Οι πολίτες επιδιώκουν να υπάρχει το νομικό πλαίσιο και δικαίωμα για την αυτόνομη δημιουργία τοπικών δικτύων και την διασύνδεση αυτών.
Οι τεχνολογίες δικτύωσης και τα ίδια τα δίκτυα χρειάζεται να γίνουν ιδιοκτησία των δημοτών, των πολιτών. Η εταιρίες αποκτούν άδεια διαχείρισης από τους πολίτες ενός κράτους. Δεν έχουν την ιδιοκτησία των δικτύων.
Η μεταφορά δεδομένων από έναν υπολογιστή προς έναν άλλο μπορεί να γίνει και «εξ εμβέλειας». Τα δεδομένα ανταλλάσσονται όταν ένας υπολογιστής εισέρχεται στην εμβέλεια ενός δεύτερου.
Η δικτύωση για την ανταλλαγή δεδομένων μπορεί να γίνει επίσης με βάση πολύ απλών τεχνολογιών, για παράδειγμα την «ενσύρματη μεταφορά σε απλό καλώδιο» ή την «ασύρματη μεταφορά σε φάσμα ερασιτεχνικού ραδίου».
Τέτοιες λύσεις μπορούν να συναρμολογηθούν από υπάρχουσες λύσεις, ή μπορούν να αναπτυχθούν εκ αρχής